Geneza Dodikovog uspona i dugogodišnje vladavine srpskim dijelom dejtonske BiH zasniva se na gaženju zakona i korupciji u koju su ga uveli i koju mu i danas tolerišu njegovi zapadni mentori. Dajući mu dobru startnu poziciju, ispočetka snažnim finansijskim injekcijama i direktnom vojnom, a kasnije političkom podrškom, od Dodika su stvorili prototip balkanskog vlastodršca koji pobjeđuje i kada gubi.
PIŠE: Željko RALJIĆ
Milorad Dodik se prvi put uspeo na vlast u Republici Srpskoj 1998. godine, uz žestok pritisak međunarodne zajednice, sa samo dva poslanika u tadašnjem sazivu Narodne skupštine. Izabran je za premijera na skupštini održanoj 18. januara u Bijeljini, a presudan je bio glas Hrvata Franje Majdandžića, poslanika Stranke za BiH Harisa Silajdžića.To je već daleka istorija koju dobro pamte starije generacije.
Ispočetka je bio otužno servilan prema strancima, dnevni red za sjednice Vlade RS mu je odobravao OHR, ukinuo je dinarski platni promet sa Srbijom, a zauzvrat je dobio milione dolara direktne finansijske podrške od SAD. One koji su ga podržavali i slijepo slijedili, obilato je nagrađivao američkim novcem, ministrima kupovao stanove, isplate vršio uz propratni komadić papira sa svojim potpisom.
Ali, osion kakav jeste, drznuo se da se umiješa u stvari koje mu nisu bile dozvoljene, zbog čega je morao da bude disciplinovan i odlučen od vlasti. Tako je njegova prva vlada potrajala samo tri godine, do 12. januara 2001. godine. Od tada, pa sve do februara 2006.godine, bio je u opoziciji.
Zanimljivo, sa veoma velikim uticajem na rad javnog RTV servisa RTRS, koji je tada bio pod kontrolom stranaca.
U međuvremenu, Dodiku je suđeno zbog brojnih finansijskih malverzacija i zloupotrebe premijerske funkcije, ali je banjalučki Okružni sud odlučio da on nije kriv, jer, zaboga, vlada glasa i odlučuje kao kolektivni organ. Žalba Tužilaštva Vrhovnom sudu, na smijuriju od presude, gle čuda, okasnila je!
Tako je počelo srozavanje domaćeg pravosuđa!
POVRATAK NA VELIKA VRATA
RTRS je bio presudan i u Dodikovom povratku na vlast, kao i lideri opozicije, u prvom redu tadašnji predsjednici SDS Dragan Čavić i PDP Mladen Ivanić. Po nalogu iz Vašingtona, formirana je nova skupštinska većina bez SDS-a, a Milorad Dodik ponovo izabran za premijera 28. februara 2006. godine.
Čest gost na RTRS početkom te godine bio je Donald Hejs, prvi zamjenik visokog predstavnika, Amerikanac koji nije ni krio koga treba postaviti za premijera.
– Ako on (Dodik) ne bude premijer, neće biti para! – bio je iskren Hejs ulazeći u mali studio RTRS koji je tada bio u Banskom dvoru. Vrijeme dešavanja, januar 2006.
I tada kreće Dodikov vrtoglavi uspon. Od 2006. ruši sve pred sobom, kao što to pokušava da čini i danas. Već na izborima u oktobru te godine, Dodik sa svojim koalicionim partnerima osvaja preko 60% glasova, a sam SNSD preko 40%.
Sa naslovnih stranica “Glasa Srpske” i “Nezavisnih” naizmjenično su se narodu smiješili i obećavali Dodik, Radmanović, Jelić, Špirić.., dok u udarmin terminima na RTRS-u nije bilo prostora za drugu stranu političke priče.
Poslije toga nastupa era bahaćenja, grabeži i pretvaranja Republike Srpske u privatnu prćiju jednog čovjeka i njegove korumpirane bratije.
No, već na narednim izborima 2010. godine, Dodik je morao posegnuti za izbornom krađom, kako bi Nebojšu Radmanovića ponovo uveo u Predsjedništvo BiH.
Radmanović je na tim izborima imao jakog protivkandidata i nakon falsifikovanja zapisnika, uspio je da “pobijedi” Mladena Ivanića sa razlikom od 9.678 glasova. I tada je bilo situacija u kojima je na pojedinim biračkim mjestima Radmanović dobijao po 100% glasova, a na nekima čak 110%, jer je u falsifikovane zapisnike upisano više glasova nego što je birača na tom mjestu izašlo da glasa.
Ipak, najveća izborna prevara dogodila se na opštim izborima 2014. godine, kada je Dodik poražen u trci za predsjednika Republike Srpske od kandidata opozicije Ognjena Tadića.
Kada je saznao za poraz, Milorad Dodik je izašao pred tv kamere i proglasio svoju pobjedu za predsjednika RS i pobjedu Željke Cvijanović za srpskog člana Predsjedništva BiH.To je bio znak za široko razgranatu mrežu poslušnika u biračkim odborima i opštinskim izbornim komisijama da pristupe prekrajanju izborne volje građana.Dobrim dijelom su i uspjeli u tome.
U izbornoj noći je pres konferenciju održao i Mladen Ivanić i proglasio svoju pobjedu, koju je kasnije potvrdila i Centralna izborna komisija.
Ivanić je tada pobijedio Željku Cvijanović sa razlikom od 6.932 glasa.
Ognjen Tadić je prihvatio poraz, iako je i tada, kao i danas, znao da je on istinski pobjednik i da je falsifikovanim zapisnicima Miloradu Dodiku “navučena” razlika od 7.475 glasova.
Uloga Zorana Kalinića, kome su na posljednjim opštim izborima pripisivani glasovi Jelene Trivić, tada je pripala Ramizu Salkiću iz koalicije Domovina, koji je tako nakupio čak 24.294 glasa, zahvaljujući glasovima Ognjena Tadića.
SDS, za razliku od PDP-a, tada nije bio spreman da se bori za Tadićevu pobjedu, jer je u svojim redovimao imao brojne Dodikove spavače, koji su se redom razotrkivali u narednim izbornim ciklusima, otvoreno prelazeći na stranu SNSD, ili formirajući vlastite satelitske partijice.Neki spavaju do danas.
Ne treba ni napominjati da se Dodikov lični rejting, kao i rejting njegove partije u međuvremenu dobrano srozao i da su 2014. sigurnu skupštinsku većinu uspjeli da formiraju zahvaljujući kupovini “papaka”.
Već na narednim opštim izborima 2018. godine, Dodik je, poučen iskustvom iz 2014.godine, kada je zamalo izgubio vlast na izborima, “osigurao” razliku od fantastičnih 76.145 glasova u odnosu na svog protivkandidata za člana Predsjedništva BiH Mladena Ivanića.
Kako je tu veliku razliku u odnosu na Ivanića uspio da napravi uprkos činjenici da mu je stranka sa 221.034 glasa, koja je osvojila 2014. godine, spala na 219.289 glasova, koliko je osvojila 2018., pitanje je na koje bi odgovor trebalo da daju najdugovječniji članovi CIK BiH Stjepan Mikić, Branko Petrić, Suad Arnautović, Irena Hadžiabdić i ostali.
Uprkos ustavnim ograničenjima na dva uzastopna mandata, Dodik je svoju političku moć uspješno koristio sa bilo koje pozicije, upravljajući i kao član Predsjedništva Vladom RS i Narodnom skupštinom koju je uspio da pretvori u cirkusku arenu.
Od 2018. godine, Dodik i njegov SNSD samo su se još više razbahatili, a opozicija koja je svjesno ili nesvjesno, prihvatila ulogu svjedoka-saradnika, učinila je da se izborna farsa pretvori u trajni poraz građana kojima je preostala uloga statista čiji glas, pred voljom režisera velike predstave, pada u vodu.
Svojom politikom Dodik je trajno zabetonirao vašingtonsku BiH koju čuva kao tekovinu američke geopolitičke nadmoći i nepromjenljivu kategoriju, iako se to, zbog njegove drčne bukačke politike, na prvu ne bi moglo zaključiti.Za većinu onih koji ga slijede, on je “čuvar Republike Srpske”. Ipak, potpuno suprotno od toga, on je jedini “rušitelj” današnje Bosne i Hercegovine, čija politika suštinski ovu zemlju ne čini nemogućom, kako on to često tumači, nego jedino mogućom samo u formi i po želji njenih američkih kreatora i korumpiranih političkih elita koje, u gotovo neokrnjenom sastavu, decenijama vladaju u ovoj zemlji sluđenih naroda.Svako u svom nacionalnom toru.
Tek rijetke od njih je samo prirodna smrt trajno udaljila sa političkih funkcija.
Dodikovo koketiranje sa Rusijom posljednjih godina, u koju uglavnom odlazi uoči izbora, služi samo kao dobar paravan njegovom kontinuiranom podaništvu Zapadu.
Otud ga možda i ponajbolje definiše fraza koju Rusi koriste kada nekog žele da označe kao promotera prozapadne politike – korumpirani američki sluga!
Istinito
