Naime, Sveti Sava, Vuk Stefanović Karadžić te Slobodan Milošević zapravo predstavljaju tri najnegativnije ličnosti u srpskoj nacionalnoj istoriji
PIŠE: Nemanja Đukić
Poslednjih dana pažnju domaće javnosti zaokuplja presuda Radovanu Karadžiću. Sasvim neopravdano jer javnost naprosto ne uviđa složeniji istorijski kontekst koji je upravo i omogućio da ironija a ponekad i komedija postanu noseće ideje našeg nacionalnog identiteta.
Naime, Sveti Sava, Vuk Stefanović Karadžić te Slobodan Milošević zapravo predstavljaju tri najnegativnije ličnosti u srpskoj nacionalnoj istoriji. Takoreći tri pseudofenomena iz kojih je derivirana sva tragikomičnost naše nacionalne situacije.
Sveti Sava je autokefalnošću SPC srpsku državnost redukovao na secesionizam i time takozvanom pomjesnošću, pravoslavnu duhovnost kod Srba zapravo izbacio iz orbite sabornosti, aktivno zaboravljajući pri tom da je u strogo teološkom smislu uzev, božja intervencija koja je za posledicu imala miješanje jezika i stvaranje nacija, zapravo božji pokušaj sprečavanja pobune ljudi protiv Boga.
Vuk Stefanović Karadžić je reformom jezika naprosto izvršio salto mortale – hiruršku intervenciju koju pacijent nije mogao preživjeti. Iste godine kad je prešao u rimokatolicizam, rekonstrukcijom jezika izvršio je trajno poništenje istorijskog pamćenja nasljeđenog i očuvanog u jeziku. Ne samo da je Srbima ukinuo do tada sa svim slovenima zajednički simbolički rezervoar smisla nego je buduće generacije, nepopravljivo im smanjujući sposobnost jezičke izražajnosti, učinio trajno hendikepiranim osuđujući iste na primitivnu sliku svijeta.
Slobodan Milošević je protjerao Srbe iz Slovenije i Hrvatske, umalo protjerao i Srbe iz Bosne i Hercegovine, izgubio Crnu Goru, Kosovo i Metohiju te Srbiju uvukao u rat sa najmoćnijim vojnim savezom u istoriji čovječanstva što je za posljedicu imalo vojni, ekonomski, zdravstveni i svaki drugi sunovrat Srbije. Naprosto nije preostalo ništa više što bi neki eventualni neprijatelj Srba doveden na mjesto predsjednika Srbije i mogao učiniti na uništenju onog što bi nominalno trebalo da spašava.
Otuda postaje očigledno pitati: nije li kod nas Srba autogenocidnost postala osnovna pretpostavka vlastitog identiteta s obzirom da, pored ostalih, ove tri najvidljivije klovnovske figure u religijskom, kulturnom i političkom smislu dubinski strukturiraju i određuju ne samo našu dubinsku predstavu o nama samima nego i budućnost naše djece?
Istinito
