Širom Evropske unije radikalni desničari i populisti učestvuju u vlasti na lokalnom ili nacionalnom nivou.
Njemačka politička scena je tome odolijevala, ali je ove sedmice i taj tabu srušen. Da li desničari nezadrživo napreduju?
Poslanik u Evropskom parlamentu i šef desničarske Alternative za Njemačku (AfD) Jerg Mojten silno se obradovao neočekivanom glasanju u pokrajinskom parlamentu Tiringije, počinje analizu Dojče vele.
Tamo je pokrajinski premijer iz redova liberala izabran glasovima Liberala, Demohrišćana i AfD. To je izazvalo politički potres u Njemačkoj i nesrećni premijer je samo dan kasnije ponudio ostavku.
Međutim, činjenica da je AfD, stranka koja se označava kao populistička i sa kojom niko ne želi da sarađuje, prvi put učestvovala u izboru premijera navela je Mojtena na izjavu da je njegova stranka ušla u “građanski tabor”.
Umjerenije krilo AfD već godinama pokušava sebe da smjesti pod epitet “građanski”, što je u Njemačkoj skoro sinonim za umjereni konzervativizam. AfD, Demohrišćani i Liberali sada čine „građanski krug“, rekao je Mojten za Frankfurter algemajne cajtung.
U ogromnoj većini političke scene je to jedno zajedničko glasanje dočekano uz glasne kritike. Govorilo se o rušenju tabua, o dopuštanju da populisti utiču na formiranje vlasti i u Njemačkoj.
Za desničarske populiste u Evropi, koji čine četvrti najjači poslanički klub u Evropskom parlamentu, događaji u Tiringiji su još jedan veliki korak naprijed, pokazatelj trenda godinama traje širom EU.
U brojnim zemljama desni populisti učestvuju u vlasti, predstavljaju najjače opozicione grupacije ili su znatno oslabili tradicionalne stranke. Njemačka je do ove srijede u tome bila izuzetak.
Poslednjih mjeseci su desničarski populisti u Austriji i Italiji doživeli teške udarce. Događaj iz Tiringije će im svakako ponovo dati krila. U evropskom poslaničkom klubu koji se zove “Identitet i demokratija” su, osim Alternative za Njemačku, i Lega italijanskog radikala Matea Salvinija, austrijski Slobodarci i francusko Nacionalno okupljanje Marin Lepen.
Desno je u Austriji već odavno normalno
Slobodarska partija Austrije je više puta učestvovala u vlasti na saveznom nivou. Konzervativna Ausrijska narodna partija se, sa „fleskibilnim“ Sebastijanom Kurcom na čelu, približila pozicijama Slobodaraca i takoreći ih prigrlila kao koalicionog partnera u prošloj Vladi.
Slobodarci su, sve do skandala na Ibici, čak bili i u pokrajinskoj vladi u Gradišću i to sa Socijaldemokratama.
Šef poslaničkog kluba Slobodaraca Herbert Kikl kritikovao je protivljenje stranaka u Tiringiji izboru premijera uz pomoć AfD rekavši da je to bila “karikatura demokratije koja podsjeća na totalitarizam samozvanih čuvara svetoga grala”.
U Italiji su odavno pale granice između demohrišćana, konzervativaca i desnih radikala. Konzervativna “Forca” Silvija Berluskonija otvoreno sarađuje s populističkom Legom i neonacističkim “Frateli d'Italija”. Te tri stranke žele da na sljedećim izborima pobijediti levi tabor sa Socijaldemokratama i lijevim populistima iz pokreta Pet zvjezdica.
Lega je već bila u prošloj vladi u Rimu, a njen vođa Mateo Salvini je bio ministar unutrašnjih poslova. Stranka je i dalje vrlo popularna, iako je nedavno tijesno izgubila regionalne izbore u pokrajini Emilija-Romanja. “Rušenje tabua” – da radikalni desničari ne smiju na vlast – se u Italiji dogodilo prije puno godina. Na sjeveru te zemlje populisti vladaju gradovima, opštinama i čitavim regionima.
Jačanje desničara
U Francuskoj se Nacionalno okupljanje Marin Lepen nada uspjehu na lokalnim izborima u martu. Lepen je prije dvije godine preimenovala “Nacionalni front” u “Nacionalno okupljanje”, i već je odavno prodrla u tradicionalno konzervativno biračko tijelo.
Ranije konzervativne stranke su sada marginalne i međusobno posvađane. Na lokalnom i regionalnom nivou su političari Nacionalnog okupljanja već ponegdje na vlasti.
Lepen bi htjela da 2022. postane predsjednica pobjedom nad liberalnim šefom države Emanuelom Makronom. On je prije tri godine pobijedio upravo Lepen u drugom krugu. Prema ispitivanjima javnog mnijenja, Lepen od jesenas ima blagu prednost.
U Španiji su konzervativci u Andaluziji u vladajućoj koaliciji s desno-populističkim Voksom. Na nacionalnom nivou je Voks treća stranka po snazi i sve više prodire u građanski tabor.
U Holandiji su liberalnom premijeru Marku Ruteu za vratom dvije populističke stranke. U Belgiji, koja već 14 mjeseci nema vladu, bi prema anketama desničarski „Vlams Belang“ trenutno osvojio najviše glasova. U Finskoj su desni populisti za samo nekoliko promila na drugom mjestu iza Socijaldemokrata. I tamo su populisti već bili na vlasti.
Taj popis bi se mogao nastaviti. U Poljskoj i Mađarskoj su nacionalisti i populisti su na vlasti s velikom većinom. Građanski liberalni tabor tamo već godinama slabi.
Kreće li i Njemačka u tom smjeru?
Alternativa za Njemačku (AfD) je nastala u vrijeme finansijske krize kao stranka skeptična prema evru, zajedničkoj valuti. Sa tom temom su na izborima 2013, samo šest mjeseci od nastanka, zamalo ušli u parlament.
Onda su, uz dvije promjene rukovodstva i velike svađe u partiji, sve više skretali udesno protiveći se migracionoj politici vlade. Trenutno je AfD najjača opoziciona stranka u Bundestagu. Sve ostale stranke – Demohrišćani, Socijaldemokrate, Zeleni, Lijevica i Liberali – za sada odbijaju bilo kakav vid saradnje sa desničarima.
Tako Liberali i Demohrišćani izbor premijera u Tiringiji uz pomoć glasova AfD pokušavaju da predstave kao jednokratno proklizavanje koje će biti poništeno. Još nije izvjesno hoće li, nakon ostavke premijera, biti novih izbora ili bi stari premijer, ljevičar Bodo Ramelov, ipak mogao da obezbjedi većinu.
Na duži rok bi se moglo dogoditi da Njemačka slijedi trend u Evropi. Velike tradicionalne stranke gube popularnosti ili potpuno nestaju. Jačaju rubovi političkog spektra, više desni nego lijevi. Povremeni neuspjesi desničarskih populista, kao u Austriji ili Italiji, usporavaju taj razvoj, ali ga ne zaustavljaju.
dw.com
